مدیریت رادیولوژیکی در پی بروز سوانح هسته ای

کاربرد انرژی هسته ای به منظور تولید برق در بهره برداری عادی و در مقام مقایسه، گزینه مطلوبی در سبد انرژی بسیاری از کشورها بشمار می رود، اما در عین حال پتانسیل آسیب رسانی به مردم و محیط زیست را بهنگام بروز سوانح، هر چند با احتمال اندک، نظیر سایر دستاوردهای فناوری بشر در بر دارد. برنامه ریزی موارد اضطرار برای مقابله با این رویدادها، با احتمال هر چند اندک، و ایجاد آمادگی های لازم در پرسنل بهره بردار،گروه های نجات، و جوامعِ پیرامونی اجتناب ناپذیر است. محور اصلیِ مقابله را بهینه سازی حفاظت پرتوی، همراه با اعمال برخی محدودیت های دُز فردی بر مبنای ترازهای مرجع تشکیل می دهد. در این راستا، مسیرهای پرتوگیری، جوامع در معرض پرتوگیری، و ویژگی های پرتودهی مورد بررسی واقع می شود. در مرحله نخست، ارزیابی اولیه از وسعتِ سانحه و تلاش در مهار آن در اولویّت قرار دارد. انجام پرتوپائی از جنبه های مختلف و برآورد میزان پرتوگیری در داخل و خارج تأسیسات بهمراه تعیین نوع و میزان مواد پرتوزای آزاد شده نیز در این مرحله صورت گرفته و بر اساس آن مدیریت عملیات و تقسیم وظایف با توجه به میزان دُز محتمل و در نظر داشتن ترازهای دُز مرجع اِعمال می شود. در پیِ آن، برآورد چگونگی پخش مواد پرتوزا از مسیرهای مطرح و به موازات آن مراقبت در اجرای برنامه از پیش تدوین شده ی اضطرار بر مبنای مسئولیت های تعریف شده انجام می پذیرد. طیِ این مراحل، مراقبت در چگونگی انعکاس رویدادها به جامعه، تبیین ریسک و توجه به تأثیر آن بر افکار عمومی حائز اهمیّت فراوان است. مراحلِ بعدیِ این مدیریت، برنامه ریزی برای اقدامات میان-مدّت و دراز-مدّت، بر حسب مورد، و بررسی اقداماتِ لازم برای خروج از وضعیّتِ بحران و ارزیابی استراتژی های بازگشت به وضعیّتِ عادی را شامل می شود.در رابطه با نخستین مرحله ی مدیریت رادیولوژیکی، بر مبنای یک سناریوی مفروض، کم و کیف عواقب بروز سانحه در نزدیک ترین نیروگاه هسته ای بر محصول برنج استان گیلان مورد بررسی واقع شده است.